Het Perspectief van Mogelijkheden: De Wereld Bekijken Door de Ogen van een Kind

Dit blog gaat over het perspectief van mogelijkheden: hoe je weer onbevangen kunt kijken als een kind, zodat creativiteit en innerlijke vrijheid meer ruimte krijgen. Door oude overtuigingen en de neiging tot controle los te laten, ontstaat er meer lucht in je lijf en leven om te scheppen vanuit verwondering in plaats van beperking. Je ontdekt hoe vasthouden ooit veilig leek, maar nu belemmert, en hoe kleine verschuivingen in perspectief deuren openen naar wat er werkelijk door jou heen wil ontstaan.

Drie vragen om even bij stil te staan

• Waar in je lichaam merk je dat je jezelf inhoudt zodra je een nieuw idee of impuls hebt? → Let op je adem, schouders, buik of keel en voel waar spanning opbouwt zodra je iets nieuws wilt laten ontstaan.
• Welke oude boodschap over ‘realistisch zijn’ of ‘doe maar normaal’ hoor je nog steeds terug in jouw hoofd?→ Zie die gedachte als een oud beschermingsmechanisme dat je nu stap voor stap mag verzachten en loslaten.
• Welke kleine keuze kun je vandaag maken die past bij een perspectief van mogelijkheden in plaats van beperkingen? → Kies één klein experiment dat klopt voor jou, zoals één idee opschrijven of delen, en geef jezelf daarmee bewust een beetje meer ruimte.

De kracht van onbevangenheid en creativiteit — ruimte voelen in jezelf

Er zijn van die verhalen die je bijblijven. Niet omdat ze groots zijn, maar omdat ze iets fundamenteels in je raken. Zoals het verhaal van het meisje in de klas dat met volle overgave aan het tekenen is. De juf vraagt: "Wat teken je?" Het meisje antwoordt: "GOD."

De juf fronst en zegt: "Maar niemand weet toch hoe GOD eruitziet?" Waarop het meisje eenvoudig zegt: "Maar nu wel."

In die ene zin zit een wereld van onbevangenheid, vertrouwen en creativiteit. Ze laat zien wat er gebeurt als je denkt in mogelijkheden in plaats van beperkingen. Als je nog niet geleerd hebt wat zogenaamd ‘realistisch’ is. Als je gewoon voelt wat er in je leeft — en dat zonder schaamte tot uitdrukking brengt.

Misschien herken je dat er bij jou juist meteen een andere laag aanspringt: "Kan dit wel? Mag dit wel? Is dit niet raar?" Op zo’n moment merk je vaak ook iets in je lijf: je adem stokt een beetje, je schouders spannen aan, je keel wordt wat nauwer. Niet omdat er echt gevaar is, maar omdat je innerlijke rem het overneemt.

💡 Wanneer voelde jij voor het laatst dat iets in jou onbevangen en vrij mocht ontstaan — en wat merkte je toen in je lichaam?

Mogelijkheden versus beperkingen — de lens waardoor je kijkt

Wat het verhaal zo krachtig maakt, is het contrast tussen de juf en het kind. De juf kijkt met een lens van logica, waarschijnlijk gevormd door jaren van scholing, ervaring en verwachtingen van buitenaf. Het kind kijkt met een lens van verbeelding — die nog niet is vervormd door oordelen of grenzen.

En precies daar stokt onze creativiteit vaak: niet in wat we wíllen uitdrukken, maar in wat we onszelf toestaan te geloven dat ‘mag’ of ‘kan’. De begrenzing ontstaat niet in de buitenwereld, maar in het beeld dat je van jezelf bent gaan vasthouden.

Voorbeeld: Iemand loopt al jaren rond met het verlangen om te schrijven. Maar telkens komt de gedachte: "Ik ben geen schrijver, wie zit daar nou op te wachten?" Iedere keer dat die gedachte opkomt, voelt hij een lichte spanning in zijn buik. Zijn schouders gaan iets omhoog, zijn rug wordt net wat stijver. En dus gebeurt er niets. Niet omdat de woorden er niet zijn, maar omdat de innerlijke criticus de ruimte opslokt die anders creativiteit zou zijn.

Hoe langer je zo’n gedachte blijft geloven, hoe meer je je ongemerkt aanpast. Je houdt jezelf in, je spreekt jezelf tegen, je legt jezelf het zwijgen op — en de wereld waarin je leeft wordt steeds beperkter.

Je perspectief wordt kleiner naarmate je harder vasthoudt aan wat je ooit bent gaan geloven.

💡 Welke gedachte in jou zegt dat iets niet mag, niet kan, of niet goed genoeg is — en hoe merk je dat fysiek?

Waar je beperkte perspectief vandaan komt — waarom vasthouden ooit veilig leek

Veel van wat we vandaag een ‘realistisch’ perspectief noemen, is ooit ergens begonnen. Je wordt niet geboren met de gedachte: "Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg." Die zinnen heb je gehoord, gevoeld, afgelezen uit blikken en reacties.

Als kind heb je vooral iets nodig: veiligheid. Je past je aan om erbij te horen. Je leert wanneer je moet lachen, wanneer je beter even stil kunt zijn, welke ideeën welkom zijn en welke niet. Zo ontstaat er langzaam een binnenwereld waarin je je eigen spontaniteit gaat afremmen.

Voorbeeld: Misschien herinner je je nog hoe je vroeger enthousiast een plan deelde, en iemand zei: "Doe maar gewoon, dat kan toch helemaal niet." De volgende keer voelde je diezelfde impuls opkomen, maar je slikte hem in. Je lichaam leerde: "Vasthouden is veiliger dan laten zien wat ik écht wil."

Wat je vandaag een ‘nuchtere kijk’ noemt, kan dus in wezen een oud beschermingsmechanisme zijn. Je houdt je in, niet omdat je nu niet creatief bént, maar omdat je ooit hebt geleerd dat loslaten van controle risico’s geeft.

Wat je vandaag beperkt, is vaak precies wat je ooit heeft geholpen om je staande te houden.

Loslaten gaat hier niet over alles overboord gooien. Het gaat erom dat je eerlijk durft te zien waar je nog steeds vasthoudt aan regels die niet meer bij je passen — en jezelf toestemming geeft om stap voor stap een ander perspectief toe te laten.

💡 Als je terugkijkt: welke oude boodschap over ‘doe maar gewoon’ of ‘wees realistisch’ houd je nog steeds vast, terwijl je die eigenlijk zou mogen loslaten?

Made in Me — het meesterwerk van jouw zelfbeeld In dit blog verdiep je hoe jouw innerlijke schilderij is ontstaan, welke oude rollen je nog vasthoudt en hoe je stap voor stap een leven creëert dat minder ‘Made in fear’ en meer ‘Made in Me’ is.

De keuze in perspectief — wat er gebeurt als je anders durft te kijken

Wat dit verhaal ook laat zien, is dat perspectief niet vastligt. We hebben altijd de keuze om anders te kijken. De juf zag beperking. Het meisje zag mogelijkheid. En precies in dat verschil ligt de opening naar groei.

Anders kijken is een vaardigheid. Het vraagt oefening, maar begint eenvoudig: Wat als het wél kan? Wat als ik het gewoon probeer? Wat als mijn eerste ingeving klopt, zelfs al past die niet in wat gebruikelijk is?

Elke keer dat je kiest voor een perspectief van mogelijkheden, open je een deur naar iets nieuws. Naar beweging. Naar inspiratie. Naar een leven dat niet alleen gevuld is met ‘moeten’, maar ook met wat voor jou echt klopt.

Je merkt dat vaak direct in je lijf. Waar je eerst spanning voelde in je borst of kaken, komt er een beetje ruimte. Je adem wordt ruimer, je blik zachter. Niet omdat alle omstandigheden anders zijn, maar omdat jij loslaat dat het alleen op één manier mag.

Voorbeeld: Je hebt op je werk een idee dat afwijkt van hoe het altijd gaat. Normaal slik je het in. Deze keer besluit je het toch te delen, al voel je je hart sneller slaan. Het wordt niet direct omarmd, maar wél gehoord. Er ontstaat een gesprek. De ruimte die je vanbinnen voelde toen je het uitsprak, is misschien nog waardevoller dan de uitkomst.

💡 Wat zou er vandaag veranderen als jij jezelf toestaat om één situatie anders te bekijken — met nieuwsgierigheid in plaats van oordeel?

Creatieve vrijheid begint met loslaten — ruimte maken in hoofd en lijf

Creativiteit ontstaat niet door hard werken alleen. Ze ontstaat in ruimte. In speelsheid. In vertrouwen. En om die ruimte te maken, moet je iets loslaten: je verwachtingen, je oordeel, je drang om het ‘goed’ te doen.

Loslaten betekent niet dat je geen richting hebt — het betekent dat je jezelf toestaat om de weg ernaartoe te ontdekken. Om te spelen met vormen, ideeën, beelden, woorden. Zonder dat je meteen hoeft te weten waar het uitkomt.

Voorbeeld: Een man wil zijn werk anders vormgeven, maar houdt vast aan vaste structuren. Zijn agenda zit altijd vol, elk uur is gepland. Op een dag besluit hij een experiment te doen: hij begint zijn dag zonder agenda, en laat zich leiden door wat zich aandient. Eerst voelt het ongemakkelijk. Hij merkt spanning in zijn borst en onrust in zijn hoofd. Maar na een tijdje ontstaat er iets nieuws: energie, inspiratie, onverwachte ingevingen. Niet omdat hij harder werkte, maar omdat hij ruimte maakte.

Zo werkt het ook in jou. Zolang je je vastklampt aan hoe het ‘hoort’, krijgt jouw creativiteit nauwelijks adem. Pas als je stukje bij beetje loslaat — een verwachting, een oordeel, een innerlijk "moeten" — kan er iets nieuws door je heen bewegen.

Creativiteit ademt pas echt wanneer jij je behoefte aan controle een beetje durft los te laten.

💡 Wat zou jij vandaag los kunnen laten om meer ruimte te geven aan jouw creativiteit?

Kenmerken van creatieve mensen: wat maakt ze uniek? In dit blog ontdek je hoe creatieve mensen omgaan met vasthouden en loslaten, welke eigenschappen hun blik op de wereld verruimen en hoe jij diezelfde beweging in jouw eigen leven kunt toelaten.

De kracht van onbevangenheid — durven zonder zeker te weten

Onbevangenheid is niet kinderachtig — het is een kracht. Het is durven kijken zonder direct te oordelen. Denken zonder jezelf meteen te begrenzen. Iets proberen zonder zeker te weten of het lukt. Dat is niet naïef, maar moedig.

In een wereld waarin veel draait om controle, planning en bewijs, vraagt het lef om te zeggen: "Ik weet het niet — maar ik ga het ontdekken." Precies daar begint werkelijke creativiteit. Niet bij beheersing, maar bij verwondering.

Voorbeeld: Iemand merkt dat ze telkens kritiek heeft op haar eigen ideeën. Zodra er iets opkomt, hoort ze vanbinnen: "Dit is raar, dit slaat nergens op." Tijdens een creatieve sessie besluit ze een experiment te doen: "Vandaag zeg ik bij alles wat ik bedenk: ‘Interessant.’ Niet ‘raar’, niet ‘onzin’, maar gewoon: interessant." Dat ene woord opent haar denken. Er komt lucht, humor, beweging. Ze heeft niet ineens het perfecte idee — maar wel weer plezier.

Onbevangenheid betekent niet dat je nooit onzeker bent. Het betekent dat je bereid bent om die onzekerheid mee te nemen, in plaats van je door die onzekerheid te laten stoppen.

💡 Wat zou er gebeuren als je jouw ideeën een dag lang onbevangen zou bekijken — zonder ze direct te beoordelen?

Scheppen vanuit verwondering — wat er wil ontstaan als jij niets hoeft te bewijzen

We zijn allemaal scheppende wezens. Maar hoe vaak sta je jezelf toe om echt te scheppen — niet uit ‘moeten’, maar uit ‘mogen’? Verwondering is de sleutel. Niet weten en toch bewegen. Niet beheersen en toch beginnen.

Dat vraagt soms dat je opnieuw leert kijken. Zoals dat meisje in de klas. Dat je een leeg vel voor je hebt en niet denkt: "Wat moet ik tekenen?" maar voelt: "Wat wil er door mij heen komen?" Dat is creatieve vrijheid. En die begint in jou.

Loslaten maakt geen einde aan wie je bent, het opent ruimte voor wie je óók kunt zijn.

Misschien merk je dat je in je leven vooral gericht bent op resultaat: iets afmaken, iets bewijzen, iets laten zien aan anderen. Verwondering keert het om: je bent niet bezig met wat anderen ervan vinden, maar met wat er in jou tot leven wil komen.

Voorbeeld: Je gaat wandelen zonder doel. Geen stappen tellen, geen prestatie, geen foto’s die ‘de moeite waard’ moeten zijn. Je loopt, ademt, kijkt om je heen. En ineens merk je hoe de kleuren helderder lijken, hoe je adem rustiger wordt, hoe er ideeën opkomen waar je niet naar zocht. Niet omdat je zo je best deed, maar omdat je even niets hoefde te bewijzen.

💡 Als jij vandaag met een leeg vel zou beginnen — wat zou er dan ontstaan als je niets hoefde te bewijzen?

Conclusie: wat wil er door jou heen ontstaan? — leven vanuit mogelijkheden in plaats van beperkingen

De kracht van onbevangenheid is dat ze deuren opent. Niet naar perfectie, maar naar vrijheid. Niet naar zeker weten, maar naar verbinding met je intuïtie, je verbeelding, je verlangen.

Je perspectief wordt kleiner wanneer je blijft vasthouden aan oude regels en overtuigingen. Je perspectief wordt ruimer wanneer je jezelf toestaat om weer te kijken als een kind. Om jouw ‘GOD’ te tekenen — niet omdat je weet hoe het moet, maar omdat je voelt dat het mag.

Daar, in die ruimte, ligt geen prestatie. Daar ligt potentie. Daar begint alles wat nieuw is.

💡 Welke één kleine keuze kun jij vandaag maken die past bij een perspectief van mogelijkheden in plaats van beperkingen?

Wanneer je stap voor stap loslaat wat je beperkt, ontstaat er ruimte voor wat er werkelijk door jou heen wil ontstaan.

Vrijheid begint niet bij méér doen, maar bij minder vasthouden.  

Begin met loslaten, stap voor stap →

Echte mogelijkheden verschijnen wanneer je niet langer vasthoudt aan wie je denkt te moeten zijn, maar ruimte maakt voor wie je werkelijk bent.

Ontdek meer...

Wil je leren hoe je jouw zelfbeeld kunt herschilderen en jouw unieke meesterwerk kunt creëren? Hier zijn enkele aanvullende artikelen die je inspireren en praktische inzichten bieden:

• Reageren versus Ageren: De Kracht van Bewuste Acties
  Leer hoe je kunt kiezen voor doelgericht handelen in plaats van reactief gedrag, zodat je een leven creëert dat in lijn is met je waarden.
• De Dubbelzijdige Kracht van Hoop: Inspiratie en Daadkracht
  Verken hoe hoop niet alleen inspireert, maar ook de motor kan zijn voor concrete stappen naar je dromen en doelen.

Veelgestelde vragen over creativiteit, loslaten en mogelijkheden

Hoe laat ik oude overtuigingen los die mijn creativiteit beperken? Je begint met ze te herkennen: welke zinnen hoor je steeds, zoals "doe maar normaal" of "wie zit hierop te wachten?". Voel wat er in je lichaam gebeurt als die gedachte opkomt. Alleen al zien dát je vasthoudt aan een oude boodschap, is de eerste stap om ruimte te maken voor iets nieuws.

Wat kan ik doen als ik bang ben dat anderen mijn ideeën ‘raar’ vinden? Merk eerst op dat de angst in jou leeft, niet in de ander. Adem rustig naar de plek in je lijf waar je spanning voelt en erken dat het spannend is om zichtbaar te zijn. Deel daarna één klein idee toch, als experiment — niet om te bewijzen dat het goed is, maar om jezelf toestemming te geven.

Waarom blijf ik zo vasthouden aan controle terwijl ik wéét dat loslaten me goed zou doen? Controle heeft je waarschijnlijk ooit geholpen om je veilig te voelen, daarom laat je het niet zomaar los. Je hoeft die neiging niet te veroordelen, alleen te zien dat hij nu ook begrenst. Door stap voor stap kleine dingen anders te doen, kan je systeem wennen aan meer ruimte zonder dat het onveilig voelt.

Hoe kan ik weer onbevangen naar mezelf kijken als ik gewend ben om kritisch te zijn? Je kunt beginnen met één nieuwe reactie: in plaats van "dit is raar" zeg je bewust "dit is interessant". Zo creëer je een pauze tussen impuls en oordeel. In die pauze kan nieuwsgierigheid terugkomen, en daarmee ook je onbevangenheid.

Wat kan ik doen als ik wel verlang naar mogelijkheden, maar steeds niets in beweging krijg? Onderzoek eerst eerlijk waar je nog vasthoudt: aan welk beeld van jezelf, aan welke verwachting, aan welke ‘moet’? Kies dan één heel kleine actie die past bij een perspectief van mogelijkheden, bijvoorbeeld één idee opschrijven of met iemand delen. Beweging ontstaat niet uit grote sprongen, maar uit herhaalde kleine keuzes die kloppen voor jou.

Wekelijks een helder moment van rust en richting

Ontvang wekelijks inspiratie over loslaten, innerlijke vrijheid en persoonlijke groei — rustig, zuiver en rechtstreeks in je mailbox. Afmelden kan op elk moment

Groet,

Gerrit