Schuilt er ook een Cliff in jou?

Schuilt er ook een Cliff in jou?

Het is opmerkelijk hoe onopvallende mensen ons kunnen voorzien van de meest opmerkelijke verhalen.

Verhalen die je inspireren en raken. 

Verhalen die je anders naar dingen laten kijken.

Zo ook het verhaal van Cliff… 

Een mooi,waargebeurd verhaal, dat je een bredere kijk geeft op de mogelijkheden die in ons schuilen.

Elk jaar wordt er in Australië de Sydney to Melbourne Ultramarathon georganiseerd. De marathon, die vanwege de 875 af te leggen kilometers een kleine week in beslag neemt, wordt beschouwd als een van de zwaarste ter wereld. De deelnemers zijn goed getraind en in de meeste gevallen in de kracht van hun leven. Ze worden gesponsord door grote merken en beschikken over de beste materialen en begeleiding tijdens zo’n race.

Cliff Young niet. Op de dag van de race, in 1983, kwam de 61-jarige Cliff opdagen in een overall en op rubberlaarzen. De meeste belangstellenden zullen ongetwijfeld hebben gedacht dat hij een toeschouwer was.

Maar niets is minder waar…

Cliff liep naar de inschrijftafel om aan de Ultramarathon deel te nemen en zijn nummer te ontvangen. In eerste instantie werd er uitgegaan van een publiciteitsstunt. De camera’s werden op hem ingezoomd en verslaggevers begonnen hem vragen te stellen, over wie hij was en vooral: wat hij kwam doen.

Cliff vertelde wie hij was, dat hij van een grote ranch komt waar schapen worden gehouden en dat hij de race écht ging lopen, zonder ondersteuning.

Mensen verklaarden hem voor gek… Dat was onmogelijk!

Cliff vond van niet. “Het kan wel. Ik ben opgegroeid op een boerderij van tweeduizend hectare waar we geen paarden of four-wheel drive hadden. Tot ongeveer een jaar geleden, toen we eindelijk wat geld overhielden, hebben we ons een vierwieler kunnen veroorloven. Daarvoor heb ik altijd lopend de schapen moeten drijven. Soms duurde het wel twee of drie dagen om de schapen bijeen te kunnen drijven.”

Bij het startschot van de marathon schoten de meeste toeschouwers in de lach. Cliff ging van start op zijn rubberlaarzen. Bovendien was zijn techniek onjuist. In plaats van hardlopen slenterde hij in een ontspannen shuffle. Mensen die de live-uitzending bekeken, waren bang dat hem onderweg iets zou overkomen.

Iedere topsporter wist dat het ongeveer zes á zeven dagen duurde om deze Ultramarathon te voltooien. De meeste atleten kozen voor een dagelijkse cyclus van achttien uren lopen en zes uren slaap.

Cliff was van deze cyclus niet op de hoogte…

Tijdens de eerste ochtenduitzending verraste hij de kijkers. Cliff was nog steeds in de race. Sterker nog: in plaats van te slapen, was hij gewoon doorgelopen. Hij bleef lopen, zonder te slapen. Daarmee kroop hij steeds een stukje dichter tegen de kopgroep aan. Hij prentte zich in dat hij de schapen bijeen moest drijven voor de storm. Het motiveerde hem om door te gaan, waar andere atleten voor nachtrust kozen.

Tijdens de laatste nacht haalde hij de koploper, die op dat moment lag te slapen, zelfs in. Op een leeftijd van 61 jaar kwam Cliff Young als eerste over de finish, na een afstand te hebben overbrugd van 875 kilometer!

Een prachtig verhaal. En met verschillende waardevolle lessen!

Eén les is misschien wel dat, hoe onopvallend jouw talent ook moge lijken, het tot opmerkelijke prestaties kan leiden. Op één voorwaarde: dat je in jezelf gelooft!

De vraag die wij onszelf met enige regelmaat zouden kunnen stellen is: geloof ik in mijn eigen mogelijkheden? Of belemmer ik mezelf met gedachten of ideeën over mezelf, over wat niet mogelijk is bijvoorbeeld?

Laat dan die belemmerende ideeën of gedachten over jezelf los. Je zult ervaren dat er geloof in jezelf voor in de plaats komt.

P.S.: Cliff’s laatste race was er eentje van 921 kilometer. Hij was op dat moment 78 jaar!

Groet,

Gerrit