Loslaten van goedkeuring zoeken — van spanning naar rust, terug naar jezelf

Goedkeuring zoeken lijkt veiligheid te geven, maar het houdt je gevangen in oude pijn en patronen die ooit bescherming boden. Echte vrijheid ontstaat wanneer je stopt met leven via de ogen van anderen en terugkeert naar wat in jóu klopt. Loslaten begint wanneer je voelt dat jij genoeg bent — zonder iets te hoeven bewijzen.

Drie vragen om even bij stil te staan

• Hoe merk je in je lichaam dat je goedkeuring zoekt? Vaak voel je een subtiele spanning — een knoop in je buik, een verstrakking in je borst of een adem die net iets hoger zit.
• Welke gedachte trekt je weg bij jezelf? Meestal iets als: “Als ik mezelf ben, vinden ze er misschien iets van,” waardoor je direct buiten jezelf gaat zoeken.
• Wat is één kleine keuze die jij vandaag kunt maken die echt van jóu is? Kies één moment waarin je eerlijk blijft bij jouw grens of behoefte, ook als een ander iets anders verwacht.

De voortdurende zoektocht naar goedkeuring van anderen is een weg vol spanning. Het kost meer energie dan we doorhebben. Je probeert je aan te passen, mee te bewegen, aardig gevonden te worden — maar ondertussen raak je steeds verder bij jezelf vandaan.

We stemmen ons af op blikken, woorden, kleine signalen. Wat denkt de ander? Wat vindt de ander? Wat als ik het verkeerd doe? Het lijkt een automatische reflex, maar het is een vorm van overleven: voorkomen dat je wordt afgewezen.

Misschien herken je het: die korte spanning in je buik als iemand iets over je zegt. Die lichte kramp wanneer je kritiek verwacht. Dat subtiele scannen van de sfeer.

En precies daar wordt het stil.

Wat als je deze behoefte zou loslaten?

Want onder die behoefte ligt vaak iets ouds. Iets dat ooit bescherming bood. De meeste mensen zijn niet begonnen met goedkeuring zoeken — ze zijn ermee begonnen omdat afwijzing of kritiek pijn deed.

De pijn van kritiek en afwijzing. De pijn van niet gezien worden.

En omdat die pijn zo scherp is, leerden we ons aan te passen. Niet om aardig gevonden te worden, maar om die pijn te vermijden.

💡Wat als je even niets hoeft aan te passen — maar gewoon mag zijn wie je bent?

De last van steeds goedkeuring willen — en wat het met je innerlijke rust doet

Zoeken werkt diep in jezelf door — niet alleen omdat je gezien wilt worden, maar omdat je probeert weg te blijven van oude pijn. Het is alsof je voortdurend onder een lamp staat: bekeken, beoordeeld, afgewogen. Je beweegt voorzichtig, bang om de verkeerde stap te zetten.

Zoekgedrag is vaak minder een verlangen naar waardering dan een poging om afwijzing te voorkomen. Het is alsof je voortdurend onder een lamp staat: bekeken, beoordeeld, afgewogen. Je beweegt voorzichtig, bang om de verkeerde stap te zetten.

Je aandacht verschuift steeds verder naar buiten.

En ergens onderweg raak je kwijt wat ooit zo vanzelfsprekend was: het gevoel dat je simpelweg genoeg bent, zonder iets te hoeven verdienen.

En diep vanbinnen ontstaat er een verwarring: ben ik wie ik ben, of ben ik wie ik moet zijn om goed genoeg te worden gevonden?

Voorbeeld: Je zegt ja tegen een verzoek van een collega, terwijl je eigenlijk moe bent. Niet omdat je het wilt — maar omdat je bang bent om misschien afgewezen te worden.

En precies daar wordt het stil.

💡 Waar merk jij het in je lichaam wanneer je zoekt naar bevestiging? Een knoop in je buik. Spanning in je borst. Een lichte druk achter je ogen.

Misschien is het niet de goedkeuring zelf die zoveel kost, maar het ideale beeld waar je steeds tegenaan leunt. In dit blog lees je hoe het streven naar een perfect leven je juist verder afbrengt van rust. Lees ook: Het perfecte leven – een onbereikbare droom

Waarom goedkeuring zoeken zo uitputtend is — en waarom het nooit genoeg voelt

Goedkeuring zoeken lijkt een manier om zekerheid te krijgen, maar het put je uit. Je staat voortdurend ‘aan’. Je scant blikken, stemmen, stiltes. Je probeert te voorspellen wat een ander denkt of voelt — en daarmee raak je steeds verder verwijderd van jezelf.

Het is een innerlijke vorm van vasthouden: Niet vasthouden aan waardering — maar vasthouden aan oude bescherming. Patronen die ooit hielpen, maar nu vooral beperken. De waardering die je krijgt voelt even goed, maar vervaagt snel. En meteen begint het zoeken opnieuw.

Voorbeeld: Iemand die altijd vriendelijk wil zijn merkt dat ze leeg raakt. Niet omdat vriendelijkheid fout is, maar omdat ze zichzelf steeds een stukje inruilt. Elke keer een klein stukje rust, een klein stukje eigenheid — tot er bijna niets meer overblijft. Niet omdat vriendelijkheid fout is, maar omdat het niet meer vrij is — het wordt een rol om een gemis in zichzelf op te lossen.

Misschien hoeft het vandaag even niet perfect. Alleen echt.

💡 Welke gedachte komt steeds terug wanneer je bang bent om af te wijken?

De stille kern onder je patroon — wat er in jou gezien wil worden

Er komt een moment waarop je merkt dat je niet langer kijkt naar wat anderen van je vinden, maar naar wat er in jou beweegt. Je hoeft niets te veranderen — alleen heel even stil te staan. Vaak voel je dat goedkeuring zoeken niet begint in je gedachten, maar in je lichaam: een lichte spanning in je buik, een kleine verstrakking in je schouders. Alsof je jezelf alvast voorbereidt op wat er misschien komen gaat omdat je gelooft dat jij dat nodig hebt om goed genoeg te zijn.

Wanneer je daar een moment bij blijft, zonder oordeel, ontstaat er ruimte. Een ruimte waarin je kunt voelen hoe dat oude beschermingsmechanisme je nog steeds probeert veilig te houden — terwijl de dreiging allang voorbij is.

En precies daar verschijnt een stillere, diepere vraag — een vraag die niet uit je hoofd komt, maar uit een plek daaronder:

Waar heb jij ooit geleerd dat je jezelf moest verlaten om goed genoeg te zijn?

Het is geen vraag die antwoord nodig heeft. Het is een herinnering aan iets ouds. Iets dat ooit heel logisch was. Iets dat je lang hebt gedragen, misschien zonder het te weten. Een zachte vraag van binnenuit: “Voor wie ben ik dit nu aan het doen?” Niet om jezelf te corrigeren, maar om eerlijk te worden naar jezelf.

En vaak merk je dan dat dit patroon oud is — dat het je ooit hielp om goed gevonden te worden zoals je echt bent. Precies daarom hoef je het nu niet te bevechten. Je mag er alleen even bij zijn. Zonder haast. Zonder druk. In dat rustige kijken verschijnt vaak iets dat je misschien was vergeten: het stille verlangen om terug te keren naar jezelf — gewoon goed zoals je bent.

Loslaten van externe oordelen — ruimte maken voor wat wél klopt

Loslaten betekent niet dat je ongevoelig wordt. Het betekent dat je stopt met bewegen vanuit angst en het oude script waarin je hebt leren overleven voorzichtig begint los te laten.

Je hoeft niet harder te worden — juist zachter. Minder bezig met wat een ander mogelijk vindt, meer afgestemd op wat jóu klopt.

Voorbeeld: Een man die jarenlang werkte voor status besluit te stoppen. Niet omdat hij faalt, maar omdat hij zichzelf kwijtraakt. Hij kiest voor rust in plaats van applaus. Spannend — maar echt.

Misschien begint vrijheid precies daar waar je ophoudt jezelf te verdedigen.

💡 Wat zou jij kiezen als niemand iets van jouw keuze zou vinden?

Vasthouden aan jezelf — trouw zijn aan wat klopt in jou

Loslaten vraagt om een ander soort vasthouden: niet aan verwachtingen, maar aan jezelf. Aan wat waar is, zacht is, klopt. Niet vanuit bewijsdrang, maar vanuit gronding.

Het vraagt moed om te blijven staan wanneer anderen het anders zouden doen. Maar juist daar ontstaat jouw eigen kompas.

Voorbeeld: Een ondernemer merkt dat zijn waarde niet zit in perfectie, maar in menselijkheid. Wanneer hij zichzelf toestaat niet overal 10/10 te hoeven scoren, ontstaat ontspanning.

Misschien is trouw zijn aan jezelf wel de meest stille vorm van vrijheid.

💡 Welke waarde wil jij blijven vasthouden, ook wanneer anderen het niet zien?

De prijs van maskers — en het verlangen dat eronder schuilgaat

Maskers beschermen, maar maken je ook onzichtbaar voor jezelf. Je houdt vast aan een versie van wie je denkt te moeten zijn — de vriendelijke versie, de sterke versie, de luchtige versie. Maar onder elk masker zit een behoefte die gehoord en gezien willen worden.

Je glimlacht terwijl je eigenlijk moe bent. Je doet luchtig terwijl je iets zachts voelt. Je kiest voor veiligheid in plaats van echtheid — en dat kost energie.

Voorbeeld: Iemand die altijd de grappige persoon is merkt dat de rol zwaarder wordt. Op een dag deelt ze iets kleins, iets oprechts. Geen grap. Geen afleiding. En precies daar ontstaat verbinding.

Misschien is het masker dat je het langst draagt precies datgene dat het meest naar vrijheid verlangt.

💡 Welk masker draag jij uit gewoonte — en wat zou er gebeuren als je het even afzette?

Vasthouden aan oude rollen, verhalen of zekerheden voelt vaak veilig, maar kan op de lange termijn meer pijn doen dan loslaten. In dit blog lees je hoe je stap voor stap de ketens van vasthouden kunt verzachten en ruimte kunt maken voor groei, rust en innerlijke vrijheid. Lees ook: Vasthouden doet meer pijn dan loslaten

Van afhankelijkheid naar autonomie — terug naar jouw eigen kompas

Soms voel je diep vanbinnen dat je op een kruispunt staat: een keuze tussen wie je denkt dat je moet zijn en wie je eigenlijk bent. Dat moment is geen strijd, maar een uitnodiging. Een zachte verschuiving van buiten naar binnen.

Zolang je bevestiging nodig hebt, geef je je kracht weg. Elke blik, elk woord van iemand anders kan je dag maken — of breken. En zolang dat zo is, voelt je eigen koers wankel.

Maar wanneer je durft los te laten, verandert alles. Je keuzes komen niet langer voort uit angst, maar uit vertrouwen en waarheid. Je beweegt niet om gezien te worden, maar omdat het klopt met wie jij echt bent.

Voorbeeld: Iemand die altijd rekening hield met de mening van zijn ouders kiest voor zijn eigen pad. Spannend — maar bevrijdend. Voor het eerst voelt hij dat de keuze van hém is.

Misschien begint autonomie niet bij durven kiezen, maar bij durven voelen wat klopt.

💡 Welke keuze schuif jij voor je uit door de mening van anderen?

Autonomie gaat dieper dan alleen je eigen weg gaan — het gaat over vrij verbinden zonder jezelf te verliezen. In dit blog lees je hoe je trouw aan jezelf kunt blijven, juist in contact met anderen. Lees ook: Autonomie – trouw aan jezelf en vrij verbinden

Wie ben jij als niemand kijkt? — de plek waar je jezelf terugvindt

Wanneer niemand meekijkt, valt het decor weg. En precies daar zie je vaak hoe vroeg dit patroon is ontstaan: hoe je ooit leerde dat aanpassen veiliger was dan eerlijk zijn. Geen rol. Geen verwachting. Geen publiek. Wat overblijft is de meest eerlijke versie van jezelf — vaak stiller, eenvoudiger, echter.

Soms merk je pas in stilte hoe vaak je je aanpast. Hoe vaak je glimlacht terwijl je iets anders voelt. Hoe vaak je zoekt naar waardering die je niet nodig hebt.

Voorbeeld: Een vrouw merkt dat ze thuis volledig zichzelf is — rustig, zacht. Op haar werk laat ze die kant steeds vaker zien. Niet omdat het moet, maar omdat ze anders een rol blijft spelen die benauwt.

Misschien is wie jij bent in stilte precies wie gezien wil worden in het licht.

💡 Wat blijft er van jou over als goedkeuring geen rol meer speelt?

Conclusie: van spanning naar vrijheid — thuiskomen in jezelf

De zoektocht naar goedkeuring lijkt bescherming te bieden, maar houdt je juist gevangen. Je probeert te voldoen, probeert gezien te worden, probeert het juiste beeld neer te zetten — maar steeds verder weg van jezelf.

Maar vrijheid ontstaat wanneer je die beweging naar buiten loslaat — en durft te erkennen waar het ooit begon. Niet om terug te gaan, maar om terug te nemen wat van jou is. Wanneer je niet langer leeft via de ogen van anderen, maar via je eigen waarheid.

Wie durft los te laten, komt thuis. Bij rust. Bij eenvoud. Bij zichzelf.

Vrijheid begint niet bij méér doen, maar bij minder vasthouden.  

Begin met loslaten, stap voor stap →

"Vrijheid begint wanneer je ophoudt jezelf te beoordelen door de blik van een ander."

Ontdek meer...

Hier zijn enkele andere artikelen die je verder kunnen begeleiden bij het loslaten van perfectionisme en het vinden van werkelijke voldoening:

• Van schijn naar echt: De perfecte illusie van sociale media doorbreken
  Ontdek hoe je de invloed van sociale media kunt minimaliseren en jezelf kunt bevrijden van de druk om perfectie te tonen.
• De vloek van een circulaire mindset: Doorbreek eindeloze piekergedachten
  Leer hoe je piekergedachten kunt doorbreken en ruimte kunt maken voor rust en helderheid.
• Emoties op druilerige dagen: Emotioneel loslaten
  Begrijp hoe je grip kunt krijgen op negatieve emoties en ze kunt loslaten, zelfs op mindere dagen.
• Inzicht transformeert je leven: Leer vasthouden aan wat belangrijk is
  Begrijp hoe inzicht in je eigen drijfveren je kan helpen om los te laten wat je niet langer dient.

Veelgestelde vragen over loslaten en jezelf blijven

Waarom blijf ik zoeken naar goedkeuring, ook al weet ik dat het me uitput? Omdat je systeem oude pijn probeert te vermijden. Het zoeken voelt veiliger dan jezelf laten zien. Pas wanneer je dat beschermingsmechanisme herkent, ontstaat er rust.

Hoe laat ik de angst voor afwijzing los zonder mezelf te forceren? Door niet harder te werken, maar zachter te kijken. De angst verzacht wanneer je voelt dat het patroon ooit bescherming bood — en dat je vandaag veiliger bent dan toen.

Wat kan ik doen als ik mezelf verlies in de mening van anderen? Stop even met naar buiten kijken en keer terug naar je lichaam. Een paar seconden aanwezig zijn bij je eigen spanning is genoeg om te voelen wat van jou is.

Waarom voelt het zo moeilijk om trouw te blijven aan mezelf? Omdat oude rollen en gewoontes vertrouwd voelen. Trouw blijven begint niet bij grote keuzes, maar bij kleine momenten waarin je kiest voor wat klopt in jou.

Hoe weet ik of ik loslaat of juist vlucht voor iets? Loslaten brengt ruimte en zachtheid, vluchten brengt onrust. Als je daarna meer gronding voelt — in je adem, je lichaam, je tempo — dan ben je aan het loslaten.

Wekelijks een helder moment van rust en richting

Ontvang wekelijks inspiratie over loslaten, innerlijke vrijheid en persoonlijke groei — rustig, zuiver en rechtstreeks in je mailbox. Afmelden kan op elk moment

Groet,

Gerrit