Wat een verrassing!

Het is een prachtige ochtend.

En ik sta op het treinstation te wachten op de trein.

Heb er zin in.

Er staan vandaag een aantal afspraken in het midden van’t land op het programma.

En bij de tweede afspraak gebeurt het.

Deze vrouw laat er geen gras over groeien.

Zij stelt mij een vraag waarvan ik de impact op dat moment nog niet volledig ervaar.

Die komt later pas.

Als ik in de trein zit naar de volgende afspraak.

Wat een vraag met diepgang.

Niet een vraag die ik dagelijks gesteld krijg.

Maar wel een vraag waar ik van hou. "wat is de basis waarop ik mijn leven vormgeef"?

Ik vertel haar waarop ik mijn keuzes baseer.

Maar zittend in de trein voel ik dat het antwoord niet compleet is.

Er mist nog iets. Op dat moment kan ik er echter nog niet bij.

Ik laat het los.

De ervaring heeft geleerd dat als ik mijzelf een vraag stel het antwoord wel tevoorschijn komt.

Midden ik de daaropvolgende nacht word ik plotsklaps wakker.

En ja, hoor daar komt het antwoord tevoorschijn: "ik neem voor volle 100% verantwoordelijkheid voor datgene wat ik ervaar in mijn leven”.

Dat is de basis! Geen 99,9 %.

Nee, alles.

Dit onderliggende fundament maakt dat ik mij vrij voel.

Ik weet namelijk dat ik kan kiezen.

De keuze om ergens aan vast te houden of los te laten.

En dat geeft rust!