Het Pelikanenparadijs: als gemak je natuurlijke kracht laat slapen — en hoe je terugkeert naar je eigen kern

Het verhaal van het Pelikanenparadijs laat zien hoe gemak je langzaam kan losmaken van je eigen vermogens, totdat je vergeet hoeveel natuurlijke kracht er in je zit. Zodra je minder leunt op wat van buiten wordt aangereikt en weer vertrouwt op je eigen kompas, worden sluimerende kwaliteiten als veerkracht, creativiteit en innerlijke rust wakker. Dit blog helpt je om stap voor stap los te laten wat je niet meer dient en terug te keren naar een vrijer, echter leven.

Drie vragen om even bij stil te staan

• Waar in je lichaam voel je dat je te lang bent doorgegaan op de automatische piloot? → Spanning in je schouders, een hoge adem of een beklemmend gevoel in je borst zijn vaak signalen dat je verder van je kern bent geraakt dan goed voor je is.
• Welke gedachten houden jou vast in het idee dat zekerheid belangrijker is dan vrijheid? → Zinnen als "zo hoort het nu eenmaal" of "ik kan niet anders" laten zien dat oude overtuigingen je nog sturen, ook als je diep vanbinnen iets anders wilt.
• Welke kleine keuze kun jij vandaag maken om iets minder te leunen op zekerheid en iets meer op je eigen kompas? → Denk aan één concrete stap, zoals een eerlijk gesprek voeren, een oude gewoonte pauzeren of een half uur kiezen voor stilte in plaats van automatische drukte.

Het Pelikanenparadijs — hoe je terugkeert naar je natuurlijke kracht en vrijheid

Er was ooit een baai waar pelikanen alles kregen wat ze nodig hadden. Het voedsel lag letterlijk voor het oprapen. Geen duikvluchten, geen inspanning, geen risico. Tot de aanvoer stopte. Toen stond een hele kolonie vogels ineens oog in oog met iets wat ze waren kwijtgeraakt: hun eigen vermogen om te vissen.

Misschien herken je er iets in. Een periode waarin het leven lang voor je geregeld leek. Een baan, een rol, een relatie, een vaste structuur. En dan verandert er iets. Plotseling merk je hoe weinig je nog vertrouwt op je eigen kompas.

Gemak voelt veilig, maar als je te lang meebeweegt zonder jezelf, raak je los van je eigen kracht.

In dit blog neem ik je mee in het verhaal van het Pelikanenparadijs — niet als leuk natuurfeitje, maar als spiegel. Voor de momenten waarop jij bent gaan leunen op zekerheid, terwijl je diep vanbinnen verlangt naar vrijheid, eigenwaarde en ruimte om jezelf te zijn.

Het verhaal van het Pelikanenparadijs — en de spiegel voor jouw leven

In de baai van Monterey, aan de kust van Californië, leefden pelikanen jarenlang in overvloed. De visconservenfabrieken gooiden dagelijks visafval in het water. De vogels hoefden geen moeite meer te doen. Geen zoektocht. Geen duik. Geen spanning. Het eten lag klaar.

Toen de visgronden uitgeput raakten en de fabrieken sloten, veranderde alles. De afvalstromen stopten. De zee was nog steeds dezelfde zee, vol leven, maar de pelikanen waren iets wezenlijks kwijtgeraakt: hun eigen visvaardigheid.

Ze waren letterlijk het vissen verleerd.

Pelikanen staan bekend om hun indrukwekkende duikvluchten. Het zijn geboren vissers. Maar in Monterey waren die aangeboren vermogens jarenlang niet meer nodig geweest. Wat ooit vanzelfsprekend was, leek verdwenen.

Als je te lang afhankelijk bent van gemak, lijkt het alsof je kwijt bent wat in werkelijkheid alleen heeft liggen slapen.

💡 Waar in jouw leven heb jij lang op ‘automatische aanvoer’ geleund — en merk je nu dat je zelf niet meer zo goed weet hoe je het wilt of kunt?

Als gemak je weghaalt bij je natuurlijke vermogens

Het verhaal van deze pelikanen laat zien hoe gemak niet alleen ontspant, maar je ook langzaam kan losmaken van je eigen kracht. Dat gebeurt vaak ongemerkt.

Ook in ons leven nemen systemen, structuren en gewoontes veel over. Agenda’s, technologie, vaste rollen in werk of gezin: het geeft overzicht en voorspelbaarheid. Maar als je eerlijk voelt, merk je soms dat je vooral uitvoert wat er van je verwacht wordt. En ergens in je lijf voel je het: je adem zit hoger, je schouders spannen zich, je raakt jezelf een beetje kwijt.

Je past je aan. Je doet wat je altijd hebt gedaan. Je volgt de route die ooit logisch leek. Tot er iets verandert — een baan valt weg, een relatie verschuift, kinderen worden zelfstandiger, je lijf trekt aan de rem.

Dan sta je ineens stil bij een ongemakkelijke vraag: wat kan ík eigenlijk, als alle bekende structuren wegvallen? Zolang je je alleen vastklampt aan wat je kent, is er weinig ruimte om los te laten wat je niet meer dient.

Voorbeeld: Iemand die jarenlang een vaste baan heeft waarin alles is afgebakend, raakt zijn baan kwijt. In eerste instantie overheerst paniek. Maar dan, stap voor stap, herontdekt hij zijn creativiteit, zijn vermogen om oplossingen te vinden, zijn moed om iets nieuws te beginnen. Niet omdat het ontspannen voelt, maar omdat hij geen andere keus heeft dan te vertrouwen op wat al in hem zit.

Gemak kan je laten vergeten wat je allemaal in huis hebt — verandering herinnert je eraan.

💡 Welke kwaliteiten of innerlijke vermogens heb jij lang niet gebruikt? Wat zou er ontstaan als je ze weer wat ruimte geeft?

Vasthouden aan zekerheid — en wat je daardoor ongemerkt verliest

Veel mensen houden zich vast aan zekerheid. Een vaste baan, een rol waarin je precies weet wat er van je gevraagd wordt, patronen die bekend voelen. Op zich is daar niets mis mee. Zekerheid kan rust geven.

Maar vasthouden aan zekerheid heeft een keerzijde. Je kunt langzaam het contact verliezen met wie je van nature bent. Je raakt gefocust op wat werkt, wat verwacht wordt, wat logisch is. Ondertussen verschrompelen kwaliteiten als intuïtie, speelsheid, vindingrijkheid of gevoeligheid — niet omdat ze weg zijn, maar omdat je ze niet meer voedt.

Voorbeeld: Een vrouw die jarenlang vooral in een verzorgende rol heeft geleefd, merkt dat haar kinderen hun eigen weg gaan. Ze voelt zich opeens leeg en doelloos. Ze hoort zichzelf doorgaan, maar voelt vanbinnen dat er al een tijd niets meer echt klopt. Maar wanneer ze haar oude passie voor schrijven weer oppakt, ontdekt ze dat haar gevoeligheid en vermogen om woorden te geven aan ervaringen nooit verdwenen zijn. Ze had het alleen lang niet meer toegelaten.

Vasthouden aan zekerheid lijkt veilig, maar kan je vrijheid en levendigheid stap voor stap inperken.

💡 Waar merk jij dat je vooral ‘veilig’ leeft, terwijl er ergens in jou ook iets knaagt dat meer wil ademen?

Wat je veilig noemt, wordt vaak gevoed door de bril waardoor je kijkt. Als jouw bewustzijn vooral is gevuld met oude overtuigingen en aannames, voelt vertrouwd soms als ‘waar’, ook als het je allang niet meer voedt. Juist door bewuster te kijken naar wat je projecteert op situaties en mensen, ontstaat ruimte om vrijer te kiezen. Wil je verder onderzoeken hoe jouw binnenwereld kleurt wat je buiten ziet? Lees meer in: Bewustzijn als spiegel: je ziet vooral jezelf.

Anderen als levende voorbeelden — je hoeft het niet alleen te doen

In Monterey zochten mensen naar een oplossing voor de pelikanen. Ze konden de vogels niet uitleggen hoe ze moesten vissen. Geen handleiding, geen stappenplan. In plaats daarvan kozen ze een andere aanpak: ze brachten pelikanen uit een regio waar nog wél dagelijks actief werd gevist.

Die nieuwkomers deden simpelweg wat ze altijd deden: vliegen, duiken, vangen. De lokale pelikanen keken toe. En langzaam maar zeker begonnen ze het gedrag van de ervaren vogels na te bootsen. Niet door theorie, maar door nabijheid en voorbeeld.

Zo werkt het bij ons ook. Je hoeft niet alles alleen uit te vinden. In de buurt zijn van iemand die vanuit zijn of haar kern leeft, kan iets in jou wakker maken wat je dacht kwijt te zijn.

Voorbeeld: Iemand die zijn creativiteit jarenlang heeft weggestopt, raakt geïnspireerd door een vriend die schildert. Door simpelweg erbij te zijn, te kijken en mee te doen, voelt hij iets stromen wat hij lang gemist heeft. Niet door een perfecte cursus, maar door het zien van geleefde inspiratie.

Soms heb je geen nieuwe theorie nodig, maar een mens dat je herinnert aan wat in jou óók mogelijk is.

💡 Wie in jouw omgeving belichaamt iets wat jij graag weer in jezelf wilt voelen? En durf je je daar wat vaker bij in de buurt te brengen?

Als je luistert naar mensen die al een leven lang terugkijken, hoor je vaak hetzelfde: spijt gaat zelden over wat je wél hebt geprobeerd, maar over wat je hebt uitgesteld. Hun verhalen laten zien hoeveel rust het geeft om eerder te kiezen voor wat klopt, in plaats van te wachten tot ‘ooit’. Wil je voelen hoe de levenslessen van ouderen jou kunnen helpen nu al los te laten wat niet meer past? Lees meer in: Wat kun jij leren van de levenslessen van ouderen?.

Terug naar je natuurlijke kern — loslaten wat je niet meer dient

Net als de pelikanen raken wij soms ver weg van onze natuurlijke kern. Door drukte, verwachtingen, rollen, verhalen over wie we ‘zouden moeten zijn’. Langzaam bouw je lagen om jezelf heen.

Terugkeren naar je kern vraagt niet dat je iemand anders wordt. Het vraagt juist dat je gaat voelen wat niet meer klopt. Dat je eerlijk durft toe te geven waar je jezelf hebt aangepast ten koste van jezelf.

In je lichaam merk je de signalen vaak als eerste: spanning in je schouders, een onrustige adem, een beklemmend gevoel op momenten waarop je eigenlijk ruimte wilt. Dat zijn geen storingen, maar aanwijzingen.

Terug naar je kern betekent: loslaten wat je niet meer voedt. Verwachtingen. Rollen. Verhalen over hoe het hoort. Je hoeft niet alles in één keer om te gooien. Elke keer dat jij kiest voor iets wat wél bij je past, maak je een stukje oude aanpassing los.

Voorbeeld: Een man merkt dat hij steeds onrustiger wordt in zijn overvolle leven. In plaats van nog meer te plannen, besluit hij een paar dagen in stilte door te brengen in de natuur. Daar ontdekt hij dat hij nog steeds rust, aandacht en ontvankelijkheid in zich draagt. Hij had het alleen bedolven onder verplichtingen.

Loslaten is niet opgeven wie je bent, maar stoppen met leven vanuit wat je nooit echt was.

💡 Welke gewoonte, rol of verwachting voelt voor jou inmiddels meer als last dan als waarheid — en zou je voorzichtig wat minder stevig mogen vasthouden?

Wil je verder onderzoeken hoe tegenslag geen eindpunt hoeft te zijn, maar een begin van herstel? Lees meer in: Een Tegenslag is een Voorbereiding voor een Comeback: De Kracht van Loslaten.

Conclusie: Leven vanuit je eigen kompas — kleine stappen naar meer vrijheid

Het verhaal van het Pelikanenparadijs gaat uiteindelijk over terugkeer. Terug naar wat al in je zit. Terug naar vermogens die misschien roestig aanvoelen, maar niet verdwenen zijn. Misschien herken je dat je leven vol is, maar dat jijzelf ergens bent achtergebleven.

Je natuurlijke vaardigheden, je veerkracht, je creativiteit, je vermogen om je aan te passen — ze zijn er nog. Misschien hebben ze lange tijd geslapen. Misschien zijn ze overschreeuwd door drukte, gemak of de stemmen van anderen. Maar ze kunnen wakker worden, stap voor stap.

Vrijer leven begint niet met een groot besluit. Het begint met een kleine verschuiving in jou: iets minder leunen op wat van buiten komt, iets meer vertrouwen op wat je van binnen voelt.

Vrijheid begint niet bij méér doen, maar bij minder vasthouden.  

Begin met loslaten, stap voor stap →

Vrijheid ontstaat wanneer je niet langer alleen leeft op wat je krijgt aangereikt, maar weer durft te vertrouwen op je eigen beweging.

Veelgestelde vragen over terugkeren naar je natuurlijke kern

Hoe herken ik dat ik te veel leun op gemak en zekerheid? Je merkt het vaak aan een leven dat "loopt", maar vanbinnen weinig echt raakt. Je lichaam geeft signalen: spanning, onrust, een hoge adem. Als je vooral doet wat hoort en weinig kiest wat klopt, is dat een teken dat je eigen kompas weinig ruimte krijgt.

Wat kan ik doen als ik het gevoel heb mijn natuurlijke kwaliteiten kwijt te zijn? Zie je kwaliteiten niet als verdwenen, maar als ingeslapen. Kies kleine situaties waarin je weer mag oefenen met wat ooit vanzelf kwam: creativiteit, betrokkenheid, gevoeligheid. Hoe minder je ervan een prestatie maakt, hoe makkelijker ze weer wakker worden.

Waarom vind ik het zo moeilijk om zekerheid los te laten, terwijl het me niet meer voedt? Je brein koppelt 'bekend' automatisch aan 'veilig', zelfs als het je allang leegtrekt. Loslaten betekent dat je even door een stuk spanning en niet-weten heen gaat, en dat voelt kwetsbaar. Door in kleine stappen te experimenteren met iets nieuws, leert je systeem dat beweging óók veiligheid kan geven.

Hoe kan ik me laten inspireren door anderen zonder mezelf steeds te vergelijken?
Zie anderen als levende voorbeelden, niet als maatstaf. Je mag je vooral afvragen: wat raakt mij in hoe zij leven, en wat zegt dat over wat in míj wil groeien? Vanuit die vraag kun je hun voorbeeld gebruiken als zachte uitnodiging, in plaats van als meetlat.

Wat kan ik concreet doen om in een druk leven toch terug te keren naar mijn natuurlijke kern? Begin met één moment per dag waarop je even stilstaat: ademhalen, voelen hoe je lijf erbij zit, eerlijk opmerken wat je nodig hebt. Neem vervolgens één kleine keuze op basis van dat gevoel, hoe bescheiden ook. Terugkeren naar je kern is geen grote sprong, maar een reeks zachte verschuivingen.

Wekelijks een helder moment van rust en richting

Ontvang wekelijks inspiratie over loslaten, innerlijke vrijheid en persoonlijke groei — rustig, zuiver en rechtstreeks in je mailbox. Afmelden kan op elk moment

Groet,

Gerrit