Loslaten in moeilijke tijden: rust vinden onder verdriet, zonder jezelf vast te zetten

Samenvatting In moeilijke tijden zoeken we veiligheid, en precies dan gaan we vaak harder vasthouden. Het verhaal van Inge laat zien dat loslaten niet betekent dat verdriet verdwijnt, maar dat er onder alles tóch een laag van rust kan opduiken wanneer je jezelf niet extra vastzet. Dit blog is een zachte uitnodiging om te voelen waar jij nog vasthoudt — en waar er al ruimte is.

Drie vragen om even bij stil te staan

• Waar in je lichaam merk je als eerste dat je gaat vasthouden? → Let op signalen zoals een hoge adem, een strakke borst, kaken die klemmen of schouders die omhoog kruipen.
• Welke gedachte probeert jou ‘veilig’ te houden, maar maakt het vanbinnen juist nauwer? → Vaak is het een zin als “ik moet dit oplossen” of “ik mag niet instorten” — begrijpelijk, maar meestal ook uitputtend.
• Welke ene keuze zou vandaag één laag extra spanning kunnen laten zakken? → Niet door de situatie weg te duwen, maar door iets eenvoudigs: je adem laten zakken, even pauzeren, of één moment niet meegaan in het rondje in je hoofd.

Soms komt er een bericht binnen dat je niet ‘even’ leest.

Je leest de woorden, maar je merkt ook iets anders: je borst wordt voller, je adem verandert, je aandacht wordt stiller. Alsof het leven heel even naast je komt zitten en zegt: kijk hier eens naar.

Deze mail kreeg ik van Inge.

Ze schreef hem niet om iets te bewijzen. Ze schreef hem omdat ze iets ervaart dat zó wezenlijk is, dat het bijna zonde voelt om het voor jezelf te houden.

En ja — ze gaf toestemming om dit te delen.

Een mail van Inge — en waarom dit je lijf kan raken

Inge schrijft over iets waar niemand om vraagt. Over een diagnose die je grond onder je voeten vandaan kan trekken.

En misschien herken je dat niet letterlijk, maar herken je het gevoel wel: het moment dat er iets gebeurt waardoor je ineens anders naar je dagen kijkt. Een uitspraak van iemand. Een gebeurtenis. Een periode waarin je merkt: ik houd mezelf vast om maar overeind te blijven.

In moeilijke tijden zoeken we houvast. Dat is menselijk.

We proberen te begrijpen. We willen vooruitdenken. We zoeken controle, omdat het ergens vanbinnen lijkt alsof controle veiligheid geeft.

En daar zit iets dubbels.

Juist wanneer het moeilijk wordt, gaan we vaak harder vasthouden — en juist dan wordt het in ons lijf nauwer. Je adem blijft hoger, je borst wordt strakker, je schouders trekken op. Niet omdat je iets verkeerd doet, maar omdat je systeem probeert je te beschermen.

Loslaten klinkt dan bijna als iets wat je ‘moet kunnen’. Terwijl het in de praktijk vaak begint met iets veel zachters: een moment waarop je merkt dat je niet nog meer hoeft vast te zetten bovenop wat al zwaar is.

Inge’s mail

Hallo Gerrit,

Ik wilde je even mailen over wat het loslaten momenteel voor mij betekent. Ik zal je vertellen waarom.

Iedereen kampt wel eens met tegenslagen. De één kampt met een grote tegenslag en een ander met een beperkte.

Deze van mij is wel groot kan ik je vertellen.

Bij mij is uitgezaaide nierkanker geconstateerd. Zonder kans op genezing. De boodschap van de medisch specialist was: “We gaan proberen uw laatste levensjaren zo aangenaam mogelijk te maken, voor zover dat mogelijk is. Wat we met medicatie zoveel mogelijk proberen te vertragen, uiteraard met inachtneming van kwaliteit van leven.”

Daar zit je dan. Verdrietig, angstig en uit het lood geslagen! Om in jouw termen te blijven: “Dat is een pittig bakje.”

Maar Gerrit, ik ben niet bij de pakken neer gaan zitten. En dat is de reden waarom ik jou dit berichtje stuur. Ik was benieuwd of de stappen van het loslaten ook hierin het nodige voor mij zouden kunnen betekenen. Of ik met mijn levenseinde in zicht ook rust en ontspanning zou kunnen ervaren.

En warempel… het lukt mij ook nu om mijn sombere en angstige gedachten en gevoelens een halt toe te roepen.

Natuurlijk voel ik mij verdrietig. Maar... ik ben in staat om mijn sombere, angstige gedachten en gevoelens los te laten. Ik ervaar dat er onder het verdriet rust en ontspanning zit.

Ondanks de chemokuur, waardoor ik mijzelf niet fit voel, ervaar ik toch ook een bepaalde vorm van geluk in mijzelf.

Mensen uit mijn omgeving vragen zich regelmatig af: ‘Hoe kan dat?’

Ik wist en weet inmiddels beter.

Ik ben je dankbaar dat ik de methodiek van je heb mogen leren. Het houdt mijn leven ondanks deze tegenslag positief gericht.

Als je het goed vindt, houd ik jou op de hoogte.

Vriendelijke groet, Inge

PS: Deze mail mag je wat mij betreft publiceren. Mensen zullen baat hebben bij het loslaten. Hopelijk niet op de wijze waarop ik het nu ervaar, maar gewoon in hun dagelijks leven.

Wat Inge eigenlijk laat zien — en waarom dat rust kan geven

Wat mij raakt in haar woorden is niet dat ze ‘sterk’ is.

Het is dat ze niets mooier maakt dan het is. Verdriet is er. Angst is er. Haar lijf is moe.

En toch schrijft ze óók iets anders: dat er onder dat alles een laag kan zitten die niet stukgaat. Een laag van rust. Van adem. Van ruimte.

Dat is niet iets wat je bedenkt. Het is iets wat je merkt.

Alsof je schouders heel even zakken. Alsof je kaken zachter worden. Alsof je adem, al is het maar één keer, wat dieper komt.

En precies daar gebeurt iets belangrijks.

Rust ontstaat niet doordat het zware verdwijnt, maar doordat jij ophoudt jezelf er bovenop vast te zetten.

Misschien is dat wel één van de meest verzachtende ontdekkingen: dat loslaten niet betekent dat je het ‘goed’ moet hebben, maar dat je jezelf niet extra hoeft vast te houden in de spanning.

Het misverstand: loslaten is wegduwen — en waarom dat spanning geeft

Loslaten wordt vaak verward met: niet meer voelen.

Alsof je pas rustig kunt worden wanneer verdriet en angst er niet meer zijn.

Maar Inge laat iets anders zien.

Ze voelt — en ze wordt niet volledig meegenomen.

Ze laat verdriet toe, en tegelijk laat ze de sombere, angstige gedachten niet eindeloos doorgaan. Ze blijft bij wat er is, zonder zichzelf vast te zetten in het rondjes draaien.

Dat verschil is subtiel, maar het verandert veel.

Verdriet mag er zijn. Angst mag er zijn. En toch kan er in jou óók iets blijven dat ademt, draagt en niet instort.

En jij — waar verlang jij naar ruimte?

Misschien zit jij niet in zo’n extreem verhaal.

Maar misschien ken je wel je eigen moeilijke tijden: een periode waarin je telkens ‘aan’ staat, een relatie waarin je jezelf inhoudt, een werkplek waar je blijft trekken, of een lichaam dat signalen geeft terwijl jij doorgaat.

En dan die ene gedachte die steeds terugkomt: ik moet dit oplossen, of ik moet sterk blijven, of ik mag niet instorten.

Dat is vasthouden.

Niet omdat je zwak bent, maar omdat je iets probeert te dragen. En dat kost vaak meer dan je doorhebt.

Wat zou er gebeuren als je, midden in alles, één ding loslaat?

Niet de situatie.

Maar de extra spanning die jij er bovenop legt.

Loslaten in moeilijke tijden is geen groot besluit — het is een verschuiving richting rust

Soms is het geen grote stap. Het is het moment waarop je het merkt.

Je ligt ’s avonds in bed. De dag is voorbij, maar je hoofd is nog open. Je scrolt nog even, kijkt nog één keer naar een bericht, en je merkt dat je adem hoog zit. Je kaken staan strak. Je hand klemt om je telefoon alsof je daarmee grip houdt op iets wat ongrijpbaar is.

En dan doe je iets eenvoudigs: je legt het ding weg. Je voelt je schouders. Je laat je adem zakken, zonder iets te hoeven oplossen.

Niet omdat het ineens goed is.

Maar omdat je lijf even uit de vechtstand mag.

Dat is niet spectaculair.

Maar het is echt.

En het is vaak de ingang: niet naar een oplossing, maar naar ruimte.

Waarom ik dit verhaal deel — omdat dit herkenbaar is

Omdat Inge iets verwoordt wat veel mensen pas geloven als ze het zelf ervaren.

Dat rust niet alleen ontstaat wanneer het leven weer ‘goed’ is.

Rust kan óók opduiken midden in het moeilijke — niet als ontkenning, maar als onderlaag.

Wanneer je stopt met extra vasthouden. Wanneer je even opent. Wanneer je je lijf laat meedoen. En wanneer je merkt: ik hoef mezelf hier niet nog verder vast te zetten.

Tot slot

Ik hoop dat je in dit verhaal niet alleen Inge ziet.

Maar ook iets van jezelf.

En misschien — heel even — een subtiele verschuiving voelt.

Niet omdat het leven ineens licht is.

Maar omdat jij, midden in alles, een beetje ruimte terugvindt.

“Loslaten is niet verdwijnen uit het moeilijke.

Loslaten is ophouden met jezelf extra vast te zetten.”

Ontdek meer...

Hier zijn enkele aanvullende artikelen die je inspireren om zelfbewustzijn en persoonlijke groei te bevorderen door bewust keuzes te maken:

• Zelfbewustzijn: De Sleutel tot Persoonlijke Groei
  Ontdek hoe zelfbewustzijn je helpt om vaste patronen te doorbreken en bewuste keuzes te maken die aansluiten bij wie je wilt zijn.
• Wat is Zelfreflectie?
  Leer hoe je zelfreflectie kunt gebruiken om inzicht te krijgen in je gedachten, emoties en gedrag en hoe dit je kan helpen om bewuster te reageren.
• Zelfreflectie: De Weg naar Verandering
  Verdiep je in praktische technieken om jezelf beter te begrijpen en veranderingen door te voeren die leiden tot persoonlijke vrijheid.
• Wetenschappelijke Inzichten: Bewustzijn en Persoonlijke Groei
  Verken de betekenis en niveaus van bewustzijn en ontdek hoe je jouw bewustzijn kunt verhogen voor een vervullend leven.

Veelgestelde vragen over loslaten in moeilijke tijden

Wat betekent loslaten in moeilijke tijden? Loslaten betekent niet dat het moeilijke verdwijnt. Het betekent dat je ophoudt jezelf er bovenop vast te zetten — zodat je lijf weer ademruimte krijgt.

Is loslaten hetzelfde als ‘positief blijven’? Nee. Loslaten is niet ‘omdenken’. Het is eerlijk voelen wat er is, zonder dat je jezelf gevangen zet in angstige rondjes.

Hoe herken ik dat ik aan het vasthouden ben? Vaak merk je het als eerste in je lijf: een hoge adem, een strakke borst, opgetrokken schouders, kaken die klemmen, of een hoofd dat maar door blijft gaan.

Kan rust bestaan naast verdriet en angst? Ja. Verdriet en angst kunnen er zijn, terwijl er óók een onderlaag van rust en ruimte voelbaar wordt — soms heel subtiel, maar echt.

Wat helpt als ik iemand in mijn omgeving zie worstelen? Aanwezigheid is vaak waardevoller dan oplossingen. Luisteren, ruimte geven, en niet proberen te fixen kan iemand precies dat gevoel geven: ik hoef het niet alleen te dragen.

Wekelijks een helder moment van rust en richting

Ontvang wekelijks inspiratie over loslaten, innerlijke vrijheid en persoonlijke groei — rustig, zuiver en rechtstreeks in je mailbox. Afmelden kan op elk moment

Groet,

Gerrit